Η καρδιακή φιλία του Νίκου Γαλώνη με τον Χαγιάτι Ταλάι

Συνέντευξη με τη ΝΑΝΝΙΝΑ ΣΑΚΚΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ g.kiousis@eleftherotypia.net

 

Οπατέρας της δάσκαλος, η μάνα της μύριζε γιασεμί, η μια γιαγιά παραμυθού από την Πελοπόννησο, η άλλη Μικρασιάτισσα αλύγιστη στους ανέμους και τις θύελλες. «Αυτές οι δύο με έκαναν να γράφω τυλίγοντας στην αγκαλία μου τον κόσμο.

«Η πίστη στο Θεό και τη ζωή είναι η δύναμη που κάνει τους ανθρώπους να προχωρούν ενωμένοι μπροστά» Ν. Σ.-Ν Εγινα δασκάλα γιατί ήθελα να έχω ήλιους τα μάτια των παιδιών. Στα παιδιά και στα χαμόγελά τους χρωστάω τη νιότη της ψυχής και το θαύμα να ελπίζω στο αύριο και στις καλύτερες μέρες». Λόγια της συγγραφέως Ναννίνας Σακκά-Νικολακοπούλου, που παρουσιάζει το νέο της βιβλίο την Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου ώρα 6.00 μ.μ. στο Σύλλογο Ιμβρίων, Βενιζέλου 80, Ν. Σμύρνη. Μιλούν οι ομότεχνές της Σοφία Μαντουβάλου και Ελένη Πριοβόλου.

- «Να Κλαις και να Γελάς Δυνατά»;

«Το τρίτο βιβλίο που αφορά στην Ιμβρο και την Τένεδο. Είναι μια τριλογία. Το πρώτο "Με το βλέμμα της Αρασιάς" είναι η ιστορία της Ιμβρου από τα μάτια της τρίτης και τέταρτης γενιάς Ιμβρίων που επιστρέφουν κάθε καλοκαίρι τον Αύγουστο στο μεγάλο αντάμωμα όσων έχουν σκορπίσει στις εσχατιές του κόσμου. Το δεύτερο με τον τίτλο "Ρεμιέ" είναι η ιστορία της Ιμβρου με τα μάτια της Τουρκάλας που έζησε στο νησί ακολουθώντας τον Ελληνα σύζυγό της. Το τρίτο μου βιβλίο "Να Κλαις και να Γελάς Δυνατά", εκδόσεις Παρρησία, είναι η αληθινή ιστορία του πρόσφυγα με τις δύο πατρίδες, την Ιμβρο και την Τένεδο».

- Ο Νίκος Γαλώνης;

«Η καταγωγή του είναι από ένα χωριό της Ιμβρου, το Γλυκύ. Οι γονείς του έφυγαν απ' το νησί τους όταν τα νησιά Ιμβρος και Τένεδος παραδόθηκαν στους Τούρκους με τη Συνθήκη της Λοζάνης το 1923. Εζησαν στην Αλεξανδρούπολη, όπου ο Νίκος Γαλώνης γυρνώντας στα ραφτάδικα της πόλης ένιωσε την κλίση του κι έγινε ράφτης. Επειδή υπέφερε από ελονοσία πήγε να ζήσει στην κοντινή Τένεδο, που είχε καλό κλίμα. Εκεί πρόκοψε κι έζησε χρόνια καλά. Στην Τένεδο έγινε φίλος καρδιακός με τον Χαγιάτι Ταλάι, Τούρκο αμπελουργό. Το 1964 ήρθε πρόσφυγας στην Αθήνα. Ο φίλος του ο Τούρκος τον βοήθησε αγοράζοντας το ραφτάδικο και το εμπορικό του. Ο Νίκος Γαλώνης μαζί με την οικογένειά του ρίζωσαν σε μια γειτονιά της Νέας Σμύρνης. Μαζί του πήρε μνήμες απ' τη δεύτερη πατρίδα του, την Τένεδο, και το πείσμα των ανθρώπων που δεν λυγίζουν στις δυσκολίες και βρίσκουν τη δύναμη να προχωράνε».

- Δεν ξέχασε το φίλο του;

«Ηταν δεμένοι μ' αληθινή φιλία. Μοιράστηκαν καλές και δύσκολες μέρες. Ο Χαγιάτι Ταλάι αγαπούσε τους Ελληνες και τους βοήθησε σε δύσκολους καιρούς. Οταν ο Χαγιάτι Ταλάι πέθανε, ο Νίκος Γαλώνης έστειλε χρήματα στο μουφτή της Τενέδου για να κάνει μια επιμνημόσυνη δέηση για το φίλο του και να δώσει χρηματική βοήθεια σε κάποιον άπορο στη μνήμη του».

- Ο τίτλος;

«Είναι μια φράση του ίδιου του ήρωά μου. "Οσο κι αν κλάψεις δεν σβήνουν οι πόνοι, δεν μπορούν να λησμονηθούν όλα στη ζωή. Οσο βαραίνει από βάσανα η ψυχή σου, τόσο πιο ελαφριά να είναι η περπατησιά σου. Ζήσε τη ζωή σου γιατί και τα καλά και τα κακά είναι δεχούμενα"».

- Η Ιμβρος και η Τένεδος είναι «αγκάθια» στο αρχιπέλαγος, όπως λέει ο Θοδωρής Γκόνης.

«Η ιστορία συμπεριφέρθηκε άδικα στα δύο προαιώνια ελληνικά νησιά, την "πετροβράχα" Ιμβρο και "Λεύκοφρυ" Τένεδο, όπως τα αναφέρει ο Ομηρος. Η Ελλάδα ποτέ δεν απαίτησε να ισχύσουν για τους Ελληνες κατοίκους των νησιών τα δικαιώματα που τους έδινε η Συνθήκη της Λοζάνης. Τα νησιά στο πείσμα μιας άδικης πολιτικής και μισαλλοδοξίας, εξακολουθούν ν' ανασαίνουν ελληνικά».

ΠΗΓΗ:  www.enet.gr