“Έφυγε” ο αγαπημένος Σάκης Μπουλάς

Ανήκω σε μια γενιά που τον Σάκη Μπουλά τον γνώρισα ως τον τηλεοπτικό “Νάσο”, πατέρα του “Λεωνίδα” Δημήτρη Κουρούμπαλη σε μια από τις πιο αγαπητές στο κοινό τηλεοπτικές σειρές, το “Δέκα Λεπτά Κήρυγμα”, την δεύτερη μόλις τηλεοπτική σειρά μετά τα “Κουφώματα” του Νίκου Ζερβού, που όμως μπορείς να την πεις και αρχή μιας έντονης παρουσίας στα τηλεοπτικά και κινηματογραφικά δρώμενα της χώρας. Βέβαια δεν ήταν δύσκολο, από τη στιγμή που άρχισα να αντιλαμβάνομαι μερικά πράγματα, να καταλάβω πως ο Μπουλάς ήταν κάτι παραπάνω από ένας καλός ηθοποιός, που είχε την ηλικία του δικού μου πατέρα και κάπνιζε πολύ (αυτή ήταν η εικόνα που είχα). Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της γενιάς του.

Αντιλαμβάνομαι πως, ο τελευταίος χαρακτηρισμός ίσως είναι πολύ βαρύς, άλλα πραγματικά το πιστεύω. Γιατί ο Μπουλάς δεν ήταν μόνο ο Νάσος του “Δέκα Λεπτά Κήρυγμα”, ο Παυλίτος του “Πενήντα-Πενήντα”, ή το λαμόγιο Μένιος του “Η Οικογένεια Βλάπτει”. Ήταν πολλά περισσότερα.

Ήταν στιχουργός και τραγουδιστής.

Πέρα από τους πέντε προσωπικούς δίσκους, από το 1986 μέχρι το 2000, ο Σάκης Μπουλάς συνεργάστηκε με σημαντικούς μουσικούς, όπως ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Μίμης Πλέσσας, ο Διονύσης Σαββόπουλος ενώ ήταν από τους ιδρυτές του μουσικού καφενείου “Σούσουρο” μαζί με τους Γιάννη Ζουγανέλη, Νικόλα Άσιμο, Θάνο Αδριανό και Περικλή Χαρβά, όπου συνδύαζαν μουσική και θέατρο. Αργότερα, το ίδιο concept επαναλαμβάνει με τους Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Γιάννη Ζουγανέλλη και άλλους στο “Αχ Μαρία”. Δείτε ένα βίντεο παρακάτω, από την εμφάνιση του μαζί με τον Ζουγανέλλη, τον Κούτρα και τον Γιοκαρίνη στο “Καλλιτεχνικό Καφενείο” της ΕΡΤ το 1987, που παρουσίαζαν ο Μίμης Πλέσσας, ο Βασίλης Τσιβιλίκας και ο Κώστας Φέρρης.

Ήταν ηθοποιός

Στο σινεμά ο Σάκης Μπουλάς ξεκίνησε τις εμφανίσεις το 1981. Ο πρώτος βασικός του ρόλος ήταν στη σατιρική ταινία “Ο Δράκουλας τον Εξαρχείων” του Νίκου Ζερβού δίπλα στους Αντώνη Καφετζόπουλο, Κωνσταντίνο Τζούμα, Τζίμη Πανούση, Τζόνι Βαβούρα, Δημήτρη Πουλικάκο και Ισαβέλλα Μαυράκη άλλα και στο “Ντελίριο” του ίδιου σκηνοθέτη, την ίδια χρονιά. Για την ακρίβεια τη δεκαετία του 90 πρωταγωνίστησε σε τέσσερις ταινίες του Ζερβού, του λεγόμενου cult ελληνικού κινηματογράφου και στο “Η Πόλη Ποτέ δεν Κοιμάται” του Ανδρέα Τσιλιφώνη. Μετά από μια δεκαετή απουσία επέστρεψε στο σινεμά το 1998 με το “Ας Περιμένουν Οι Γυναίκες” του Σταύρου Τσιώλη, απ’ όπου και το παρακάτω απόσπασμα:

Μετά το 2000 συμμετείχε σε αρκετές ταινίες του “νέου ελληνικού κινηματογράφου”. “Λουκουμάδες με Μέλι” της Όλγας Μαλέα, “Ηθικόν Ακμαιότατον” του Σταμάτη Τσαρούχα, το “Φιλί της Ζωής” του Νίκου Ζαπατίνα, “Πεθαίνω για σένα” του Νίκου Καραπαναγιώτη και τελευταίος πρωταγωνιστικός ρόλος το “Μια φορά κι ένα Μωρό” του Ζαπατίνα, μαζί με τον Πέτρο Φιλιππίδη.

Με τον Πέτρο Φιλιππίδη είχε βρεθεί φυσικά και σε έναν από τους πιο σημαντικούς του ρόλους στην τηλεόραση, στο Πενήντα-Πενήντα, που συγκαταλέγεται στις πιο αγαπητές σειρές στη χώρα μας. Συνολικά έχει εμφανιστεί σε 13 τηλεοπτικές σειρές και άλλες τόσες ταινίες.

Μουσικός, ηθοποιός, καλλιτέχνης και πολύ δυνατός άνθρωπος, γεμάτος αξιοπρέπεια και ιδιαίτερα αγαπητός στο κοινό. Παρά το γεγονός ότι πάλευε ένα χρόνο τώρα με τον καρκίνο, δούλευε σχεδόν μέχρι τη τελευταία στιγμή. Σίγουρα μία σημαντική απώλεια.

ΠΗΓΗ: cinefreaks.gr